Wprowadzenie do Dockera, cz. 1

Czym jest Docker?

Docker to oprogramowanie, którego głównym zadaniem jest tworzenie kontenerów. Kontenery są zwirtualizowanymi jednostkami zawierającymi aplikację (czy też raczej jej kod) oraz wszystkie jej zależności. Dzięki temu każdy, kto pracuje nad aplikacją ma dokładnie to samo środowisko uruchomieniowe, co z kolei może nam przyspieszyć prace nad aplikacją. Dodatkowo, każdy kontener jest izolowany od systemu hosta i innych kontenerów, co zwiąksza bezpieczeństwo.

Jak to działa?

Aby stworzyć nowy kontener Docker wykorzystuje wcześniej zbudowany obraz. Obraz (ang. container image) jest niczym innym jak “podstawą” używaną przez Dockera do uruchomienia kontenera (ang. container), który jest instancją obrazu. Działa to na bardzo podobnej zasadzie jak tworzenie maszyn wirtualnych (choć zaznaczamy że nie jest dokładnie tym samym): posiadając obraz systemu na przykład w formacie .iso jesteśmy w stanie stworzyć maszynę wirtualną, która stanowi instancję obrazu.

Bazą obrazu są okrojone wersje systemów operacyjnych, np. Ubuntu. Jest możliwe aby z takiego obrazu utworzyć inne, nowe obrazy, kótre zapewniają spełnienie zależności aplikacji. Stworzenie tych obrazów odbywa się przez nałożenie na pierwotny obraz nowych warstw (ang. layers), a więc serii modyfikacji obrazu, które to zapisywane są później jako zmiany tylko do odczytu i które będą składać się na nowy obraz.

Wszystkie oficjalne obrazy a także te, które zbudujemy sami można opublikować w rejestrze Dockera (ang. Docker hub). Serwis ten bardzo przypomina znanego każdemu githuba - zawiera on *repozytoria (ang. *repositories), z których każde jest skupione na pojedynczym obrazie i jego różnych wersjach.

Jak tego użyć w praktyce?

Aby przedstawić Wam praktyczne zastosowanie Dockera posłużymy się przykładem obrazu Ubuntu. Możemy utworzyć kontener na jego podstawie przez polecenie:

docker run -ti ubuntu

Polecenie docker run odpowiada za utworzenie kontenera na podstawie obrazu ubuntu. Jako argumenty przyjmuje najpierw opcje takie jak -ti, a potem nazwę obrazu. Po uruchomieniu tego polecenia Docker próbuje znaleźć obraz lokalnie, ale jeżeli nie mieliśmy go na komputerze wcześniej to oczywiście nie znajdzie go. Wtedy sięgnie do znanych sobie rejestrów Dockera i tam znajdzie obraz o takiej samej nazwie. Rozpocznie się jego pobieranie. Jest to proces jednorazowy, to znaczy dopóki nie usuniemy lokalnej wersji obrazu to Docker nie będzie go pobierał ponownie gdyż nie ma takiej potrzeby. Kiedy obraz zostanie pobrany to pod naszą sesję konsoli zostanie podpięty strumień wyjścia i wejścia z basha kontenera. Za ten efekt odpowiada opcja -ti: zapewnia ona tryb interaktywny, który pozwoli nam jako użytkownikom interagować z programem odpalonym w kontenerze, w tym przypadku z poleceniem /bin/bash -c

Na tym zakończymy część pierwszą. W następnej części przedstawimy więcej podstawowych komend i opcji uruchomieniowych kontenerów. Są to podstawy niezbędne do tego aby w przyszłości zaprezentować używanie Dockera z aplikacjami i zapewniania im zależności.

- Dawid Dziedzic

Jeśli masz jakieś uwagi lub sugestie podeślij nam je na adres kontakt@akai.org.pl lub kontrybuuj do naszego repozytorium.